Από τα τέλη του 18ου αιώνα, η Βιομηχανική Επανάσταση επέτρεψε τις διεργασίες σε σειρά παραγωγής και συνέβαλε στην απεριόριστη προσφορά πανομοιότυπων και ολοένα πιο προηγμένων αγαθών, η παραγωγή των οποίων απαιτούσε την απασχόληση εξειδικευμένων επαγγελματιών. Από την αρχή του 21ου αιώνα, γινόμαστε μάρτυρες μιας Νέας Βιομηχανικής Επανάστασης, που είναι βασισμένη στην περιορισμένη παραγωγή, σε πρωτότυπα αντικείμενα και σε παραμετροποιήσεις. Πρόκειται για ένα κίνημα που τροφοδοτείται από μια πολιτιστική μεταβολή, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους να μοιράζονται τα σχέδιά τους και να συνεργάζονται με άλλους, τόσο διαδικτυακά όσο και σε κοινότητες όπου υπάρχει φυσική επαφή· η συνεργασία αυτή γίνεται με ψηφιακά εργαλεία και οικονομικά προσιτές μηχανές παραγωγής. Οι φραγμοί εισόδου στην αγορά, που ήταν τοποθετημένοι με αυστηρά κριτήρια από την εποχή της προηγούμενης Επανάστασης, γνωρίζουν πλέον μια σαρωτική κατάρρευση υπό το βάρος της πρόσβασης στην πληροφορία και των εργαλείων που επίσης μπορούν να παραμετροποιηθούν. Αυτό το νέο υπόδειγμα δεν απαιτεί μεγάλες γραμμές παραγωγής ή εργοστάσια με αυστηρά τυποποιημένες βιομηχανικές διαδικασίες. Αρκεί απλώς να δημιουργηθούν χώροι εργασίας για αλληλεπίδραση, όπου μπορούν να αναμειχθούν, να διασταυρωθούν γόνιμα και να διαδοθούν οι ιδέες απλών πολιτών με κατάρτιση ή εμπειρία. Αντί για μεγάλες εργοστασιακές μονάδες και τη γραφειοκρατία που έχτισε το σύστημα για τον ίδιο τον έλεγχό του, σήμερα τροφοδοτούμε δίκτυα αυτό-οργάνωσης που δεν φοβούνται να διασκεδάσουν και να μάθουν μέσα από την πράξη.

Οι ad-hoc (επί τούτου) διαδικασίες επιτρέπουν στους ανθρώπους να απαλλαγούν από τα στερεότυπα της αγοράς και αμφισβητούν τους κανόνες του καπιταλιστικού καταναλωτισμού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοιες διαδικασίες σχετίζονται στενά με την έννοια των «κοινών»· η έννοια αυτή αναφέρεται σε κοινωνικές σχέσεις και κοινωνική δικαιοσύνη. Βασίζεται στην κοινή χρήση ενός συνόλου πόρων, οι οποίοι δεν είναι εμπορεύσιμοι, και σε ανοιχτής πρόσβασης χώρους όπου τα κοινά μπορούν να μετασχηματιστούν από ουσιαστικό σε ρήμα: «να κοινοποιώ». Η κοινοποίηση (commoning), υπό αυτή την έννοια, είναι να μοιραζόμαστε με τους άλλους τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε πρακτικές, κατά την οικοδόμησή τους. Οι συμμετοχές στην έκθεση Adhocracy της Αθήνας δεν αποκαλύπτουν απλώς τους τρέχοντες εναλλακτικούς τρόπους της παραγωγικής διαδικασίας και τις κοινωνικο-οικονομικές πραγματικότητες του design, αλλά έχουν στόχο να μοιραστούν με το κοινό απτά αποτελέσματα και μεθοδολογίες, σφαίρες σκέψης και κριτικής κατανόησης της εργασίας, της παραγωγής και της εκπαίδευσης. Η Adhocracy είναι ένας διαφορετικός τρόπος κατανόησης του αέναα μεταβαλλόμενου κόσμου μας· από πού προέρχεται και. επίσης, πώς μπορεί να προχωρήσει από εδώ και πέρα.

Σε αυτή την έκθεση θα βρείτε ένα ευρύ φάσμα έργων που χαράζουν αυτή την πορεία, από την κατασκευή αντικειμένων στη δημιουργία των κοινών: από έναν εκτυπωτή Arduino που ανανεώνει συνεχώς το περιεχόμενό του από τη Wikipedia· ή οργανοποιούς του 21ου αιώνα που δίνουν ζωή σε κάδους απορριμμάτων δημιουργώντας μουσικά όργανα, ορχήστρες, ακόμα και έντομα· έως ένα μοντέλο σπονδυλωτής κατασκευής όπου ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει μέρη, συστατικά και δομές. Σε συνδυασμό με τις υποσχόμενες χρήσεις των ψηφιακών κατασκευαστικών εργαλείων, θα βρούμε συσκευές για συλλογή ηλιακής ενέργειας και επαναφόρτιση ηλεκτρικών ποδηλάτων, συλλογικές «από κάτω προς τα πάνω» εμπειρίες επαναχρησιμοποίησης εγκαταλελειμμένων αστικών τοπίων και μια «κοινότητα που έρχεται», χτισμένη από ένα συλλογικό φαντασιακό μέσα από πρακτικές της καθημερινής ζωής.

Η Adhocracy φωτίζει τα επιτεύγματα δημιουργών που καθοδηγούνται από τη βούληση να αλλάξουν το σύστημα, αλλάζοντας οι ίδιοι τον τρόπο που κάνουν πράγματα.