Σήμερα, σε κάθε γραφείο, χιλιάδες νέοι αρχιτέκτονες κόβουν, επικολλούν, ανασχεδιάζουν και συναρμόζουν βιβλιοθήκες εικόνων, εισαγόμενοι σε γρήγορες και «διεστραμμένες» παραγωγικές διαδικασίες, στις οποίες δεν έχουν κανέναν έλεγχο. Όλα αυτά τα αποκόμματα και τα θραύσματα σχεδίων συχνά αφήνονται στην άκρη ή εγκαταλείπονται οριστικά και γίνονται ένας εμβληματικός κατάλογος της τρέχουσας κατάστασης, ένα «αρχείο της φρίκης». Το Potlatch είναι ένα συλλογικό πρότζεκτ.
Ακριβώς όπως στην παράδοση των γηγενών Αμερικάνων, έτσι κι εδώ όλα τα απορριφθέντα υλικά συγκεντρώνονται σε ένα μεταφορικό εορτασμό της ιεροτελεστίας, κατά τον οποίο τα απομεινάρια της παραγωγής δωρίζονται και καταναλώνονται για να αποκτήσουν ένα νέο νόημα. Το Potlatch βασίζεται στην ανταλλακτική οικονομία και εξελίσσεται χωρίς καμία κερδοσκοπική λογική: το αποτέλεσμα είναι ένα άπειρο εικονικό τοπίο αποβλήτων, με πρόσβαση σε όλους. Διαμέσου του Potlatch απελευθερώνονται αυτά τα αποστειρωμένα θραύσματα, ενώ η ομορφιά της διάταξής τους εξιδανικεύει την κατάστασή μας ως ασήμαντων εργαζομένων με στοχαστική αποστασιοποίηση. Η Fosbury Architecture, ως αποδέκτης όλων αυτών, θα περιοριστεί στη δημιουργία μιας προσωρινής σύνθεσης. Πίσω από το παιχνίδι με αυτά τα θραύσματα, ο σκοπός είναι η δημιουργία μιας πλατφόρμας ανοιχτού κώδικα που θα υλοποιήσει ένα τεράστιο αποτροπαϊκό σχεδίασμα, σαν μια ευκαιρία επαναβεβαίωσης της δικής μας εύθραυστης κατάστασης. Η πλατφόρμα έχει συλληφθεί σαν μια υπαίθρια αγορά, μια συλλογική φόρμα, πολλαπλασιαζόμενη και διαρκώς υπό κατασκευή. Η υπαίθρια αγορά Potlatch δεν είναι προσχεδιασμένη, αλλά είναι ένα ενοποιημένο όλον, αποτελούμενο από πολλά επιμέρους, ατομικά αναμνηστικά.
