«Ας φανταστούμε ότι ο καθένας μας έχει ένα κουτί (= volume, όγκο) όπου βάζει τα υπάρχοντά του/της. Οτιδήποτε είναι μεγαλύτερο από το κουτί, λόγου χάρη τα αυτοκίνητα, είναι κοινό με τους άλλους. Αυτό θα μας έκανε να στοχαστούμε και να σκεφτούμε σκληρά σχετικά με το τι ακριβώς χρειαζόμαστε και τι όχι, προτού το πάρουμε μαζί μας. Χρειάζεστε πραγματικά 20 ζευγάρια παπούτσια; Ή μήπως είναι πιο έξυπνο να έχετε δύο ζευγάρια και λίγο φαγητό; Ως φοιτήτρια που σπουδάζω στο εξωτερικό, βλέπω με πόσο λίγα μπορώ να ζήσω, με πόσο λίγα μπορώ να είμαι ευτυχισμένη. Τι θα συνέβαινε στην οικονομία και στην παραγωγή εάν μπορούσαμε να έχουμε στην κατοχή μας τόσο λίγα πράγματα; Θα αρχίσουμε να παράγουμε μικρότερα πράγματα και να χρησιμοποιούμε λιγότερα υλικά; Και ας πούμε ότι χάναμε τον όγκο των πραγμάτων που πετάμε· θα φτιάχναμε άραγε πιο ανθεκτικά προϊόντα, που να διαρκούν περισσότερο;»